Interviews met trouwe vrijwilligers

Het Akoestival wordt volledig georganiseerd door vrijwilligers. Waarvan een aantal die zich al heel veel jaren inzetten om het Akoestival mogelijk te maken.
Een aantal van deze medewerkers willen we graag aan je voorstellen.

Willem Jacobs 

Wie ben je?

Mijn naam is Willem Jacobs, ik ben 72 jaar en al zo’n 40 jaar betrokken bij de muziek in Woerden. Ik heb in leuke bandjes gezeten, schrijf mijn eigen teksten en heb zes Cd’s en een LP gemaakt.

Staat je muziek ook op Spotify?

Ja, het meeste wel. ‘Verloren Zinnen’, ‘Stoere Jongens’ en ’48.’ Die twee laatsten worden het meest beluisterd. Dat zijn mijn ‘Vrachtwagen-Cd’s.’ Daar heb ik inmiddels meer dan een half miljoen luisteraars op. Ik krijg er zelfs geld voor van Spotify, al kan ik er geen gitaar van kopen, laat staan van leven. Maar ja, zo ben ik waarschijnlijk de meest beluisterde zanger van Woerden. Ik geef er verder geen reet om, maar het is leuk om te vertellen.

Wat heb je voor het Akoestival gedaan?

In het begin zag ik dat het open podium minder werd. Ik dacht: de bands moeten in het veld staan, in het park, zodat ze publiek hebben, goed geluid en eten en drinken. Zo krijgen ze echt iets om naar uit te kijken. Iets waarvoor ze kunnen oefenen. De tweede keer dat ik een vergunning aanvroeg kreeg ik toestemming, en zo is het begonnen.

Dus jij bent de oprichter?

Ja, samen met Martin Voogd. We zijn begonnen in de kroeg, maar het idee van spelen in het park ontstond al snel. Het eerste jaar was te gek: iedereen wilde meedoen. Het was een chaos, maar geweldig.

Hoe kijk je naar de ontwikkeling van het festival?
Prima. Het is groter geworden, maar nog nooit een wanklank gehoord. Strak georganiseerd, steeds beter. Het kunstgedeelte vind ik een fantastische toevoeging. Daardoor komen er extra mensen, naast de muziek. Als je deze kwaliteit kan vasthouden, heb je echt iets in handen.

Waar sta je zelf voor binnen het festival?

Verbinding. Met z’n allen iets leuks doen, gezelligheid creëren. In deze rottijd van Gaza en Oekraïne… grote ideeën helpen niet, maar kleine wel. Als ik een vol veld zie, met kinderen en muziek, dan denk ik: dit is het. Daar doe ik het voor, niet voor mezelf.

Wat is je mooiste herinnering aan het Akoestival?

Toen we nog één tent hadden, hadden we een trompettist, Henk Leefting, met een New Orleans-sound. We zetten hem met zijn band als laatste act. En toen kwam Femke, helemaal in het zwart, een gothic. Kort daarna arriveerde er een groep van veertig gothics. Ze gingen allemaal voor het podium zitten. Toen Henk begon te spelen, kwamen ze langzaam overeind. Het leek wel of ze nog nooit een trompet of saxofoon hadden gehoord. Ze gingen helemaal los en dansten alsof hun leven ervan afhing. Dat vond ik fantastisch.

Je hebt gezegd: “Akoestival is voor mij verbinding.” Wil je daar nog iets aan toevoegen?

Ik vind het knap dat jullie dit al zo lang volhouden. Na negen jaar ben ik gestopt, want als het gezeik wordt, moet je wegwezen. Maar jullie blijven doorgaan, en dat is bewonderenswaardig.
Ook super dat jullie na afloop, als alles opgeruimd is, samen naborrelen om alle vrijwilligers te bedanken. Zet die vrijwilligers maar lekker in het zonnetje, want zonder hen bestaat het Akoestival niet!

Quote Willem:

Akoestival is verbinding